ملخ سایبورگ که با بودجه تحقیقاتی نیروی دریایی آمریکا ساخته شده است، به گفته‌ی آنان میتواند پایان عمر سگ‌های بمب یاب باشد. دانشمندان توانسته‌اند قدرت این ملخ‌ها را افزایش داده و از حس بویایی آن‌ها برای استشمام کردن گستره‌ی بسیار بزرگی از بوهای شیمیایی، مخصوصاً مواد منفجره استفاده کنند. با توجه به تحقیقات اولیه‌ای که در BioRxiv منتشر شد، حشرات می‌توانند بوهای متصاعد شده از موادی مثل آمونیوم نیترات را شناسایی کنند. آمونیوم نیترات به‌صورت گسترده توسط گروه‌های تروریستی برای ساخت بمب استفاده می‌شود. همچنین این ماده در مواد منفجره نظامی TNT و RDX نیز وجود دارد. ملخ‌ها می‌توانند با موفقیت مواد شعله‌ور را استشمام کنند، اما نتایج موقعی بهبود می‌یابند که حداقل از هفت ملخ سایبورگ و یا بیشتر استفاده شود. یعنی باید یک ازدحام کوچکی از ملخ‌های سایبورگ را ایجاد کرد تا قابلیت تشخیص بیشتر گردد.
محققان دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس، از اظهار نظر برای این ماجرا خودداری کرده‌اند. اما مقالات آن‌ها نشان می‌دهد که چگونه برای تشخیص بمب، الکترودها را به مغز حشرات متصل کرده‌اند. این مقالات به دانشمندان اجازه می‌دهد تا فعالیت عصبی ملخ‌ها را هنگامی که بویی را حس می‌کنند، آنالیز کند. چهار سال پیش، دفتر تحقیقات نیروی دریایی آمریکا، بودجه‌ی 750000 هزار دلاری برای این پروژه در نظر گرفت. اما در آن زمان دقیقاً نقشه و هدف واضحی برای اینکه ملخ‌ها چگونه این تشخیص را انجام دهند، وجود نداشت. مدارک جدید نشان می‌دهد که نسخه‌ای از این ملخ‌های هک شده زیستی، می‌توانند روزی برای شناسایی به مناطق مختلف اعزام شوند.
این مقاله را نیز از دست ندهید: هوش مصنوعی چیست و تا چه اندازه میتواند هوش انسانی را دنبال کند؟
برای این کار ملخ‌های آمریکایی انتخاب شده‌اند که توانایی تحمل بارهای سنگین‌تر را داشته باشند. چالش اصلی، پیدا کردن راهی برای خواندن اطلاعات از مغز ملخ‌ها، بدون جراحی‌های گسترده بوده است. اما نهایتاً مجبور شده‌اند تا یک برش خیلی خفیف بر روی سر ملخ ایجاد کنند تا پس از قرار گیری مدار بر روی سر آن، به‌صورت آزادانه بتواند بخش‌های دهان و شاخک را حرکت دهد. اما برای اینکه این ملخ‌های سایبورگ عملاً به درد بخور باشند، می‌بایست حرکتشان نیز توسط اپراتورهایی تحت کنترل باشد. به همین خاطر نانو تتوهایی بر روی بدن ملخ زده می‌شود و با استفاده از مکانیسم خاصی، حرکت ملخ به کنترل در می‌آید. ملخ‌هایی که هم اکنون توسط ربات کنترل می‌شوند، در معرض پنج ماده منفجره و چند ماده شیمیایی مختلف دیگر قرار می‌گیرند تا الگوی فعالیت مغزی آنان قابل تشخیص و تمایز قرار باشد.
شاخک‌های ملخ با حدود 50000 نورون بویایی مجهز شده است. همین موضوع باعث شده است تا این نوع مخلوقات، گستره‌ی بسیار بزرگی از مواد را حس کنند و از خیلی سنسورهای ساخت دست بشر قوی‌تر باشند. از آن جایی که تعداد سنسورهای بویایی ملخ، فوق‌العاده بیشتر از قدرت پردازش مدار سوار شده بر روی آن‌هاست، پدیده گلوگاه یا bottleneck رخ می‌دهد. به این معنی که دانشمندان تمرکز خود را تنها بر روی یک ناحیه جمع و جور در حدود 800 نورون می‌گذارند. بهترین سیگنال‌ها تا هفت ساعت از کاشت الکترود دریافت می‌شود. هر چند، با بهبود روش‌های جراحی و تحقیقات بیشتر، این زمان میتواند طولانی‌تر نیز بشود.
دانشمندان قصد دارند تا در آینده از تکنولوژی بکار رفته در ملخ‌های سایبورگ، در تلفن‌های همراه نیز استفاده کنند.
مطالعات قبلی نشان داده‌اند که می‌توان پاسخ عصبی به بوهای مختلف در مغز حشرات مختلف را اندازه گیری کرد. توماس نووتنی و همکارانش از دانشگاه ساسکس ایالات متحده، در سال 2014 نشان دادند که این کار را می‌توان با مگس‌های میوه انجام داد. اما طبق گفته‌های او، هنوز تحقیقات در حد آزمایشگاهی است و عملاً از این نتایج استفاده نکرده‌اند. همچنین وی اضافه می‌کند “با این حال، هنوز هم چالش‌های عملی برای زنده نگه داشتن ملخ‌های تقویت شده وجود دارد.” او اعتقاد دارد که استفاده از قدرت بویایی ملخ، به جای حیوانات دیگر میتواند منطقی باشد.” Alper Bozkurt از دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی نیز در زمینه حشرات سایبورگ آزمایشاتی را انجام داده است. او می‌گوید: “نگه داری و حفظ سلامتی زندگی حیوانات تقویت شده، میتواند مشکلاتی را در دنیای واقعی به وجود آورد.” اما با این وجود، او فکر می‌کند Barani Raman و همکارانش ابتکار بسیار مهمی را در این زمینه داشته‌اند. همچنین اضافه می‌کند: “این کار بسیار مهیج است!” منبع : OneZero
منبع : سیسوگ
